รักหรอก (หรือ?) จึงหยอกเล่น ( ทางอออก กลั่นแกล้ง )
ทางออก กลั่นแกล้ง เรื่องเล่นๆ ที่กลายเป็นเรื่องใหญ่ไม่ใช่เล่น ผู้ที่เคยผ่านชีวิตในโรงเรียนมาแล้วทุกคนน่าจะเคยผ่านประสบการณ์หรือเคยได้ยินเรื่องของการตั้งฉายา หรือชื่อที่เอาไว้เรียกกันเล่นๆ เพื่อความสนุกสนาน ขำๆ ชื่อเรียกฉายาเหล่านี้มักตั้งอิงกับลักษณะเด่นของคนคนนั้น ซึ่งส่วนใหญ่เป็นไปในทางที่ไม่ค่อยดี เช่น อ้วน แห้ง ดำ ปาน เป๋ เหล่ แต่ส่วนใหญ่แล้ว ไม่ค่อยมีใครนึกถึงว่า ฉายาเหล่านี้อาจสร้างรอยแผลและความเจ็บปวดให้คนบางคนได้มากขนาดไหนในอนาคต
แอน (นามสมมติ) ก็เป็นคนหนึ่งที่มีประสบการณ์เกี่ยวกับการถูกตั้งฉายาและการล้อเลียนมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะเธอเป็นเด็กรูปร่างอวบอ้วน ตอนเล็กๆ ใครเห็นก็มักชมว่าตุ้ยนุ้ย จ้ำม่ำน่ารัก มีแต่คนอยากกอด อยากหอม อยากฟัด แต่พอเริ่มเข้าวัยเด็กโต ประกอบกับที่เธอเป็นคนที่มีอารมณ์ขัน ร่าเริง มักทำให้เพื่อนหัวเราะได้เสมอ เพื่อนๆ จึงเลิกเรียกชื่อแอน แต่เปลี่ยนมาเรียกไอ้อ้วนบ้าง หมูตอนบ้าง
แอนเล่าว่า ในช่วงวัยนั้น เธอก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าไม่ค่อยชอบ แรกๆ ใครมาเรียกก็ด่าบ้าง ไล่เตะบ้าง ทำทีเล่นทีจริง เธอว่า จะด่าจริงจังก็ไม่กล้าเพราะกลัวเพื่อนโกรธ จนต่อมาการเรียกเธอว่าหมูตอน กลายเป็นเรื่องปกติของเพื่อนทั้งห้อง ไม่ใช่เฉพาะตอนที่ต้องการหยอกล้อเล่นอีก คำว่าหมูตอนกลายเป็นชื่อที่ใช้แทนตัวเธอโดยที่เธอไม่เคยเต็มใจเลยแม้แต่น้อย ในวัยนั้นแอนที่ภาพภายนอกดูสดใส อารมณ์ดี หัวเราะเสียงดัง แท้จริงแล้วเริ่มสะสมความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ และกดดัน เธอเคยร้องไห้ปรึกษาพ่อแม่เรื่องที่เพื่อนเรียกเธอแบบนี้ แต่พ่อกับแม่ก็กลับหัวเราะ และบอกเธอว่า เพื่อนเรียกแบบนี้เพราะรัก เพราะอยากเล่นด้วย และก็ยังเน้นย้ำว่า ลูกอ้วนจ้ำม่ำแบบนี้ก็น่ารักดีออก ในสายตาพ่อแม่ลูกน่ารักเสมอ
การเป็นเด็กน่ารักในสายตาพ่อแม่นั้น มันอาจจะพอถมเติมพื้นที่ของความเจ็บปวดลึกๆ ได้บ้าง แต่ต่อมาเมื่อแอนเข้ามาเรียนในชั้นมัธยมต้น ด้วยส่วนสูง 150 และน้ำหนักตัว 70 กิโลกรัม ในช่วงวัยที่กำลังเปลี่ยนผ่านไปสู่หลายสิ่งหลายอย่าง เด็กสาวเริ่มรู้สึกอยากสวยอยากงาม แต่เนื่องจากปัญหาสุขภาพของเธอ ทำให้ไม่สามารถลดน้ำหนักได้ตามที่เธอหวัง แอนพยายามแก้ปัญหาและหาความสบายใจใส่ตัวเองด้วยการบอกตัวเองว่า ไม่เห็นเป็นไร เราก็มีความสุขกับเรื่องอื่นๆ ดีอยู่
ความร่าเริง ตลก สนุกสนานของแอน ดึงดูดเพื่อนที่มีนิสัยคล้ายๆ กันเข้ามารายล้อม แอนเป็นนักทำกิจกรรมตัวยง เวลาที่ห้องต้องการตัวแทนในการแสดงต่างๆ ร้องเพลง เต้น เล่นละคร จนเริ่มเป็นที่รู้จักของคนทั้งโรงเรียน คราวนี้ไม่ใช่แค่ในกลุ่มเพื่อนที่เรียกว่าหมูตอน ครูบางคนก็เรียกเธอว่าหมูตอนไปด้วย ลามไปถึงในโซเชียลเน็ตเวิร์ค ทุกครั้งที่แอนโพสต์ภาพถ่ายผ่านแอปที่ดูสวยและผอมกว่าตัวจริง เป็นหญิงสาวแบบที่เธออยากจะเป็นให้ได้สักครั้ง เธอก็มักจะได้รับคอมเมนต์จากเพื่อนๆในทำนอง ไม่ตรงปก ผ่านมากี่แอป ไปเอารูปใครมา หมูตอนก็คือหมูตอน มึงอย่าพยายามเลย แอนได้แต่เก็บความรู้สึกน้อยใจไว้ข้างใน และเตือนตัวเองว่า เพราะคนอื่นๆ เขารักหรอกจึงหยอกเล่น
พอขึ้น ม.ปลาย รูปร่างของเธอก็ยังไม่เปลี่ยน แอนเริ่มพยายามแสวงหายาลดความอ้วนที่มีขายเกลื่อนอยู่ในอินเตอร์เน็ต ช่วงปิดเทอมเธอกินยาลดความอ้วนที่ทำให้ไม่มีอาการอยากอาหาร จนน้ำหนักตัวลดจาก 70 กิโลกรัม เหลือ 60 กิโลกรัม แต่เนื่องจากผลของยา ทำให้เธอมีอาการก้าวร้าว นอนไม่หลับ ใจสั่น และหน้ามืดหมดสติจนต้องส่งโรงพยาบาล หลังออกจากโรงพยาบาล เธอก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติจนน้ำหนักตัวกลับมาแตะเลข 7 อีกครั้ง แอนมีความฝันอยากแต่งตัวสวยๆเป็นเชียร์ลีดเดอร์ พอเธอไปขอสมัครกับประธานสี และแสดงความสามารถให้ดูว่าเธอก็เต้นเก่งไม่แพ้ใคร เธอกลับถูกหัวเราะเยาะ และได้ชุดนางยักษ์มาใส่เดินพาเหรดแทน ในงานโรงเรียนอื่นๆ เธอกลับได้รับบทให้เล่นเป็นหมู ช้าง ฮิปโป แต่งตัวตลกๆ เขียนหน้าตาประหลาดๆ เติมสิว เติมไฝ หัวเราะแต่ซ่อนน้ำตาไว้ข้างในเสมอ
ในที่สุดฟางเส้นสุดท้ายก็มาถึง ในวันพิธีจบการศึกษา ที่เพื่อนๆ คนอื่นได้ดอกไม้ ของขวัญสวยๆ แต่เธอกลับได้แต่ของที่เป็นรูปหมูและหน้ากากจมูกหมู แม่ของแอนเล่าว่า เธอกลับบ้านด้วยอาการซึมเซาอย่างเห็นได้ชัด แต่ทุกคนไม่ได้เอะใจอะไร จนกระทั่งพบว่า เธอพยายามกินยาฆ่าตัวตายในคืนนั้น การตั้งฉายาหรือการล้อเลียนรูปร่างหน้าตากันเช่นนี้ถูกทำให้กลายเป็นเรื่องปกติมานาน ทั้งที่มันไม่ควรปกติ การใช้คำในทางลบหรือปมด้อยมาเรียกแทนตัวตนของคนคนหนึ่ง คือการทำลายตัวตน ความเชื่อมั่น ความภาคภูมิใจ และความนับถือในตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเกิดขึ้นตั้งแต่เด็กๆ ที่กำลังต้องการการส่งเสริมพัฒนาการที่ดีจากทั้งภายในและภายนอก ก็อาจหมายถึงบาดแผลที่จะติดตัวไปอีกทั้งชีวิต ดังนั้นไม่ว่าทั้งเด็กและผู้ใหญ่หากพบเห็นหรือได้ยินการตั้งฉายาในทางลบเรียกกันแบบนี้จึงควรให้คำแนะนำให้สื่อสารกันแต่ในทางที่ดีและคอยดูแลให้คำปรึกษาเด็กที่มีอาการเครียดอย่างใกล้ชิด
นทธี ศศิวิมล
อ่านเรื่องอื่น ๆ
April Fool Day คิดก่อนจะเล่น เมษาหน้าโง่
สาวผมแดง ตำนาน แวมไพร์ กลั่นแกล้ง ที่ถึงชีวิต
แกล้งเด็ก เด็กไม่สนุก พาลจะสร้างรอยดำให้ผ้าขาว
